Album review
Robert Plant ο θρυλικός Frond Man των Led Zeppelin επιστρέφει με νέο άλμπουμ “Saving Grace”

- Αρχική
- Μουσική
- Album review
- Robert Plant ο θρυλικός Frond Man των Led Zeppelin επιστρέφει με νέο άλμπουμ “Saving Grace”
Το “Saving Grace” είναι μια συλλογή διασκευών παλιών folk και americana τραγουδιών που δείχνει έναν καλλιτέχνη να προσαρμόζεται στα χρόνια του. Αλλά η μεγάλη ερώτηση είναι: αξίζει να το ακούσεις ή είναι απλώς ένα ακόμα άλμπουμ από έναν παλιό rockstar που δοκιμάζει κάτι διαφορετικό;
Η Φωνή του Plant Παραμένει Δυνατή
Ας ξεκινήσουμε με το θετικό. Ο Robert Plant έχει καταφέρει κάτι που λίγοι από τους συνομήλικούς του ροκ σταρ έχουν πετύχει: να προσαρμόσει τη φωνή του στη μεγάλη ηλικία χωρίς να ακούγεται απελπιστικός ή παρωχημένος. Σε αντίθεση με πολλούς άλλους τραγουδιστές της γενιάς του που προσπαθούν να τραγουδήσουν σαν να έχουν ακόμα 25, ο Plant έχει βρει έναν τρόπο να χρησιμοποιεί τη φωνή του με σοφία.
Η Suzi Dian, που συνεργάζεται μαζί του σε αυτό το άλμπουμ, δεν είναι η Alison Krauss – η γυναίκα που τραγούδησε μαζί του στα προηγούμενα άλμπουμ. Αλλά η φωνή της ταιριάζει ωραία με του Plant και δημιουργούν μια ωραία αρμονία. Οι μουσικοί που παίζουν στο άλμπουμ είναι επίσης εξαιρετικοί, παίζοντας με έναν οργανικό, φυσικό τρόπο που ταιριάζει στο folk ύφος του άλμπουμ.

Το πρόβλημα δεν είναι η εκτέλεση ή η παραγωγή. Το άλμπουμ ακούγεται αυθεντικό και έχει χαρακτήρα. Αλλά υπάρχει ένα μεγάλο πρόβλημα που χαλάει τα πάντα: η επιλογή των τραγουδιών.
Τραγούδια που δεν Σε Τραβάνε
Το μεγαλύτερο μειονέκτημα του “Saving Grace” είναι ότι τα περισσότερα τραγούδια δεν είναι ιδιαίτερα ενδιαφέροντα. Όταν κάνεις ένα άλμπουμ covers, η επιλογή των τραγουδιών είναι το πιο σημαντικό πράγμα. Πρέπει να διαλέξεις τραγούδια που έχουν κάτι να πουν, που σε κάνουν να θέλεις να τα ξανακούσεις, που σε συγκινούν με κάποιον τρόπο.
Ο Plant το έχει κάνει σωστά στο παρελθόν. Το άλμπουμ του “Dreamland” από το 2001 ήταν γεμάτο με εξαιρετικές επιλογές τραγουδιών που σε τραβούσαν αμέσως. Τραγούδια όπως το “Morning Dew”, το “Hey Joe” και το “Song to the Siren” ήταν όλα εξαιρετικές επιλογές που έκαναν το άλμπουμ να αξίζει.
Σε αυτό το άλμπουμ όμως, οι επιλογές είναι πολύ πιο αδύναμες. Πολλά από τα τραγούδια δεν έχουν ούτε καν ρεφρέν – κάτι που δεν είναι απαραίτητα πρόβλημα αν οι στροφές είναι ενδιαφέρουσες. Αλλά στις περισσότερες περιπτώσεις, δεν είναι.
Τα δύο καλά τραγούδια του άλμπουμ
Από όλο το άλμπουμ, υπάρχουν μόνο δύο τραγούδια που πραγματικά αξίζουν. Το “It’s a Beautiful Day Today” των Moby Grape είναι ένα όμορφο, ευχάριστο τραγούδι με υπέροχη μελωδία. Είναι λίγο πολύ χαλαρό, αλλά έχει γοητεία.
Το “Too Far from You” είναι το άλλο καλό τραγούδι, με τη Suzi Dian να κάνει εξαιρετική δουλειά στο lead vocal. Η φωνή της ταιριάζει τέλεια με του Plant. Το πρόβλημα είναι ότι το τραγούδι χαλιέται στο τέλος όταν οι δύο τους απλώς λένε “huh” επανειλημμένα για αρκετά λεπτά χωρίς να συμβαίνει κάτι ενδιαφέρον γύρω τους.
Ανάλυση των Τραγουδιών
Ας δούμε τα τραγούδια ένα προς ένα:
“Chevrolet” – Το άνοιγμα του άλμπουμ είναι αδύναμο. Αυτό το τραγούδι δεν θα μπορούσε να θεωρηθεί σπουδαίο σε καμία περίπτωση. Είναι σχεδόν σαν παιδικό τραγουδάκι – δεν έχει τίποτα διασκεδαστικό, έξυπνο ή ελκυστικό. Δεν θα το βρεθείς ποτέ να το τραγουδάς στον εαυτό σου.
“Everybody’s Song” – Το πρώτο single από το άλμπουμ, αλλά δυστυχώς είναι αρκετά ενοχλητικό. Έχει μια υπερβολικά μελοδραματική, αλλόκοτη δομή που σταματάει και ξεκινάει συνέχεια. Οι στίχοι για το “σπάσιμο καρδιών” και το “ξεχωρίζοντας όλους” είναι κλισέ και ανιαροί.
“It’s a Beautiful Day Today” – Ένα από τα δύο καλά τραγούδια. Ευχάριστο, με ωραία μελωδία και θετικό μήνυμα. Είναι ίσως υπερβολικά χαλαρό, αλλά έχει γοητεία.
“Too Far from You” – Το άλλο καλό τραγούδι με εξαιρετική φωνητική από τη Suzi Dian. Το τέλος όμως με τα επαναλαμβανόμενα “huh” το χαλάει λίγο.
“I Never Will Marry” – Ένα παραδοσιακό τραγούδι που είναι αρκετά κουραστικό. Δεν έχει αρκετό ενδιαφέρον για να κρατήσει την προσοχή σου. Έχει μια όμορφη φωνητική ενότητα στο τέλος που δείχνει τι θα μπορούσε να είναι το άλμπουμ με καλύτερο υλικό.
“Gospel Plough” – Ένα ακόμα κουραστικό τραγούδι. Όταν έχεις μια minimal διασκευή, χρειάζεσαι ένα ισχυρό τραγούδι να το κουβαλάει. Αυτό δεν είναι εκείνο το τραγούδι.
“Soul of a Man” – Εδώ ο Plant γίνεται δεύτερη φωνή στο δικό του σόλο άλμπουμ, κάτι που είναι απογοητευτικό. Ο κιθαρίστας Matt Worley τραγουδάει το lead, αλλά αγόρασες ένα άλμπουμ του Robert Plant, όχι του Matt Worley.
“Ticket Taker” – Ξεκινάει με μια ενδιαφέρουσα ιδέα αλλά μετά χάνεται σε ανοησίες για όπλα και πυρομαχικά. Η έννοια του “ticket taker” θα μπορούσε να είχε αναπτυχθεί καλύτερα.
“Higher Rock” – Το μόνο τραγούδι στο άλμπουμ που έχει λίγη ενέργεια, αλλά καλπάζει χωρίς κατεύθυνση ή σκοπό. Δεν είναι σπουδαίο τραγούδι, απλώς υπάρχει. Το φυσαρμόνικα του Plant μοιάζει πολύ με το “When the Levee Breaks” – ένα τραγούδι χίλιες φορές καλύτερο από αυτό.
Ακούστε το Άλμπουμ
Το βασικό πρόβλημα είναι ότι το άλμπουμ εστιάζει περισσότερο στη διάθεση, την ατμόσφαιρα και την υφή, παρά στη μελωδία και το μήνυμα. Οι μουσικοί είναι καλοί, η παραγωγή είναι οργανική και ενδιαφέρουσα – αναμειγνύει folk και americana με ανατολίτικες επιρροές. Αλλά όλα αυτά δεν έχουν σημασία όταν τα τραγούδια δεν είναι αρκετά καλά.
Αν ο Plant θέλει να μείνει στον κόσμο του folk και americana για το υπόλοιπο της καριέρας του, κανένα πρόβλημα. Απλά θα ήταν ωραίο να διαλέγει καλύτερα τραγούδια για να το κάνει
Η καριέρα του μεγάλου μουσικού
Ο Robert Plant δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις. Ως frontman των θρυλικών Led Zeppelin από το 1968 μέχρι το 1980, έγινε ένας από τους πιο επιδραστικούς rock τραγουδιστές όλων των εποχών. Η φωνή του στα κλασικά τραγούδια όπως “Stairway to Heaven”, “Whole Lotta Love” και “Kashmir” καθόρισε το hard rock και το heavy metal.
Μετά τη διάλυση των Led Zeppelin το 1980, ο Plant ξεκίνησε μια επιτυχημένη σόλο καριέρα που τον έδειξε να πειραματίζεται με διάφορα μουσικά στυλ. Από το pop-rock των Honeydrippers στη δεκαετία του ’80, μέχρι το world music και το folk στις επόμενες δεκαετίες, ο Plant έδειξε ότι δεν φοβάται να εξερευνήσει νέους μουσικούς δρόμους.
Η συνεργασία του με την Alison Krauss στα άλμπουμ “Raising Sand” (2007) και “Raise the Roof” (2021) κέρδισε πολλά βραβεία Grammy και έδειξε μια πιο ώριμη, folk-oriented πλευρά του. Το “Saving Grace” με τη Suzi Dian συνεχίζει αυτή την κατεύθυνση, αν και με λιγότερη επιτυχία.
Σε ηλικία 77 ετών, ο Plant παραμένει ενεργός καλλιτέχνης που προτιμά να εξελίσσεται παρά να επαναλαμβάνει τη δόξα του παρελθόντος. Αυτή η στάση του, αν και θαυμαστή, μερικές φορές οδηγεί σε ανισόρροπα αποτελέσματα – όπως το “Saving Grace”.
Φωτογραφία άρθρου: Egghead06 at English Wikipedia, CC BY 3.0







