Σειρές
Shameless στο Netflix – Μια σειρά που μας άφησε με… ντροπή

- Αρχική
- Entertainment
- Σειρές
- Shameless στο Netflix – Μια σειρά που μας άφησε με… ντροπή
Ξεκινήσαμε να βλέπουμε την πρώτη σεζόν του Shameless στο Netflix, χωρίς πολλές προσδοκίες. Συνήθως χρειαζόμαστε κάτι να παίζει στο background όσο τρώμε ή κάνουμε δουλειές — κάτι ελαφρύ, που κρατάει το μυαλό απασχολημένο. Όμως αυτή τη φορά, τα πράγματα πήραν άλλη τροπή.
Το Shameless δεν είναι μια ακόμη αμερικανική σειρά για μια “παράξενη οικογένεια”. Είναι ένα καθρέφτισμα της ζωής, χωρίς φίλτρα και χωρίς γυαλισμένες επιφάνειες. Μας βάζει μέσα στον κόσμο των Gallaghers, μιας οικογένειας που ζει στα όρια της φτώχειας, στο Νότιο Σικάγο. Ένας πατέρας που βυθίζεται στο αλκοόλ, μια μεγάλη αδελφή που προσπαθεί να κρατήσει τους πάντες όρθιους και έξι παιδιά που μαθαίνουν να επιβιώνουν χωρίς κανόνες.

Στην αρχή γελάς. Μετά αρχίζεις να σκέφτεσαι. Και λίγο αργότερα, συνειδητοποιείς ότι κάτι μέσα σου αλλάζει.
Η σειρά ισορροπεί τέλεια ανάμεσα στο κωμικό και το τραγικό. Οι χαρακτήρες της είναι γεμάτοι αντιφάσεις – σκληροί αλλά τρυφεροί, αμαρτωλοί αλλά αληθινοί. Δεν είναι ήρωες· είναι άνθρωποι. Και αυτό πονάει, γιατί όσο τους βλέπεις, αρχίζεις να αναγνωρίζεις δικές σου πτυχές, λάθη, φόβους και στιγμές που δεν θέλεις να θυμάσαι.
Όσο προχωρούσαμε στην πρώτη σεζόν, κάθε επεισόδιο μας τραβούσε όλο και πιο βαθιά. Δεν ξέρουμε πότε έγινε το “κλικ”, αλλά κάπου ανάμεσα στα γέλια, στα καυγάδες και στις σιωπές των Gallaghers, νιώσαμε ντροπή. Όχι για εκείνους — για εμάς. Για τις φορές που κρίνουμε εύκολα. Για τις στιγμές που ξεχνάμε πόσο δύσκολο είναι να σταθείς όρθιος όταν όλα γύρω σου γκρεμίζονται.
Το Shameless δεν προσπαθεί να σου διδάξει κάτι. Σου δείχνει τη ζωή όπως είναι: άδικη, αστεία, απρόβλεπτη, γεμάτη ατέλειες. Κι εκεί κρύβεται η δύναμή του. Μας έκανε να γελάσουμε, να θυμώσουμε, να συγκινηθούμε και, τελικά, να σκεφτούμε λίγο βαθύτερα.
Σπάνια μια σειρά μάς “ξεβολεύει” τόσο όμορφα. Ίσως αυτό να είναι το πιο τίμιο κομμάτι του Shameless: η ειλικρίνεια με την οποία δείχνει ότι κανείς δεν είναι τέλειος, αλλά όλοι κουβαλάμε τη δική μας μικρή ιστορία επιβίωσης.
Και ναι, στο τέλος της πρώτης σεζόν, δεν αισθανθήκαμε απλώς ψυχαγωγημένοι. Αισθανθήκαμε εκτεθειμένοι. Λίγο πιο ταπεινοί, λίγο πιο ανθρώπινοι.







