Γέρμα, Το σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα, Ματωμένος Γάμος και Περλιμπλίν και Μπελίσα τα εμβληματικά έργα του Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα. Τη σκηνοθεσία υπογράφει ο Χρήστος Παναγιώτου, ο οποίος επιχειρεί να μείνει πιστός στο ποιητικό σύμπαν του Λόρκα, αναδεικνύοντας τον λόγο του μέσα από μια παράσταση που σέβεται τη δύναμη της σιωπής και της εσωτερικής φωνής.

Ο Λόρκα έγραψε για τη μοίρα. Για το παζάρεμα του ανθρώπου με το πεπρωμένο, αλλά και με τον έρωτα. Οι ηρωίδες του κουβαλούν βαριά τη σκιά της ανάγκης να υπάρξουν. Οι σιωπές τους όμως μιλούν εξίσου δυνατά με τα λόγια τους. Στη σκηνή, οι φωνές τους μεταμορφώνονται σε ψίθυρους που αναζητούν εξιλέωση, σε κραυγές που θέλουν να ακουστούν.

Η παράσταση δεν μένει στην αναπαράσταση μιας εποχής. Δημιουργεί έναν ποιητικό κόσμο που ισορροπεί ανάμεσα στο πραγματικό και το παράλογο, στο μύθο και στη μνήμη. Ο θεατής καλείται να μπει σε ένα τοπίο γεμάτο σκιές και φωνές, όπου κάθε χαρακτήρας προσπαθεί να αφηγηθεί την ιστορία του. Κι αν η πραγματικότητα μοιάζει να λυγίζει στα όρια του ονείρου, είναι γιατί οι ηρωίδες ζητούν κάτι βαθύτερο: μια δεύτερη ευκαιρία να ακουστούν.

Οι σιωπές τους όμως μιλούν εξίσου δυνατά με τα λόγια τους. Στη σκηνή, οι φωνές τους μεταμορφώνονται σε ψίθυρους που αναζητούν εξιλέωση, σε κραυγές που θέλουν να ακουστούν.

Οι «Γυναίκες από Δίκταμο» δεν είναι απλώς μια διασκευή. Είναι ένας διάλογος με την ποίηση του Λόρκα. Ο Παναγιώτου επιχειρεί να δείξει πως οι ιστορίες αυτών των γυναικών δεν ανήκουν μόνο στο παρελθόν. Αντίθετα, συνομιλούν με το σήμερα, θέτοντας ερωτήματα για την ελευθερία, τη μνήμη και την ανθρώπινη επιθυμία.

Σε κάθε σκηνή, η γλώσσα γίνεται μουσική. Οι σιωπές γίνονται ρωγμές που ανοίγουν δρόμους προς το άρρητο. Και οι θεατές, σαν συνεπιβάτες, παρακολουθούν την πορεία αυτών των γυναικών μέσα από μια αφήγηση που θυμίζει όνειρο.

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη gynaikes.apo.dihtamo (@gynaikes.apo.dihtamo)

Το ερώτημα παραμένει: ποια η αξία της διήγησης όταν ο κόσμος τους δεν ταυτίζεται με τον κόσμο των λογικών όντων; Ίσως η απάντηση βρίσκεται στο ίδιο το θέατρο. Στην ανάγκη να ειπωθούν ιστορίες που δεν βρίσκουν αλλού χώρο. Στην ανάγκη της αφήγησης ως πράξη λύτρωσης.

Οι «Γυναίκες από Δίκταμο» στο Θέατρο 104 δεν υπόσχονται εύκολες απαντήσεις. Προσφέρουν όμως μια συγκινητική εμπειρία, γεμάτη ποίηση, μνήμη και αλήθεια.

Βρείτε εισητήρια εδώ: more.com

---

Ας διαβάσουμε την συνέντευξη του Γίωργου Μπουλμάνου που μοιράζεται μαζί μας το ταξίδι του στο θέατρο.

Πώς προέκυψε η απόφασή σου να ασχοληθείς με την υποκριτική;

Η αλήθεια είναι πως το θέατρο με γοήτευε από πολύ μικρός, αλλά ποτέ δεν είχα φανταστεί ότι θα έκανα το βήμα να ανέβω στη σκηνή. Επαγγελματικά ακολούθησα έναν διαφορετικό δρόμο, στη διοίκηση επιχειρήσεων και στις πωλήσεις, όμως πάντα υπήρχε μέσα μου αυτή η έλξη για την υποκριτική. Η απόφαση να ενταχθώ σε μια ερασιτεχνική θεατρική ομάδα ήρθε σαν μια ανάγκη να εκφραστώ. Δεν ήταν μια κίνηση καριέρας. Από εκεί και πέρα, τα πράγματα κύλησαν απρόσμενα: ο σκηνοθέτης είδε κάτι σε μένα και μου πρότεινε να συμμετάσχω σε μια επαγγελματική παράσταση. Έτσι, η αγάπη μου για το θέατρο απέκτησε μια νέα διάσταση και μια ευκαιρία που ούτε καν φανταζόμουν ότι θα βρεθεί μπροστά μου.

Θυμάσαι τη στιγμή που είπες «ναι, θέλω να ανέβω στη σκηνή»;

Ναι, τη θυμάμαι. Ήταν στη διάρκεια των προβών με την ερασιτεχνική ομάδα, όταν για πρώτη φορά ένιωσα τη δύναμη που έχει το να μοιράζεσαι μια ιστορία μπροστά σε κόσμο. Εκείνη τη στιγμή κατάλαβα ότι δεν ήταν απλώς ένα χόμπι,  ήταν κάτι που με συγκινούσε βαθιά και ήθελα να το ζήσω πάνω στη σκηνή.

Τι σημαίνει για σένα να ανεβαίνεις στη σκηνή ως ερασιτέχνης που κάνει το πρώτο του επαγγελματικό βήμα;

Για μένα το να βρίσκομαι στη σκηνή είναι πάνω απ’ όλα μια εμπειρία μάθησης και προσωπικής εξέλιξης. Δεν το βλέπω με όρους “ερασιτέχνης” ή “επαγγελματίας”, αλλά ως μια διαδρομή που μόλις ξεκινάω. Έχω πολλή δουλειά μπροστά μου και αυτό με γεμίζει ταπεινότητα αλλά και ενθουσιασμό, γιατί κάθε στιγμή είναι μια ευκαιρία να γίνω καλύτερος.

Πώς νιώθεις που το ντεμπούτο σου γίνεται στο Θέατρο 104;

Το να κάνω το πρώτο μου βήμα στο Θέατρο 104 είναι κάτι που με συγκινεί. Νιώθω χαρά, ευγνωμοσύνη αλλά και ευθύνη, γιατί πρόκειται για έναν χώρο με ιστορία και δυναμική. Είναι τιμή για μένα να ξεκινώ εδώ και το βλέπω σαν μια ευκαιρία που θέλω να αξιοποιήσω με σεβασμό και αφοσίωση.

Για την Παράσταση “Γυναίκες από Δίκταμο”

Τι σε τράβηξε σε αυτή την παράσταση και αποφάσισες να συμμετάσχεις;

Με τράβηξε η ιστορία και οι χαρακτήρες, αλλά κυρίως η ευκαιρία να μάθω και να δοκιμάσω τον εαυτό μου σε ένα νέο επίπεδο. Η εμπιστοσύνη του σκηνοθέτη και η αγάπη μου για το θέατρο με έκαναν να παραμερίσω τους φόβους μου και να δεχτώ την πρόκληση.

Πες μας δυο λόγια για τον ρόλο σου. Ποιος είναι και τι κουβαλάει;

Ο ρόλος μου είναι ιδιαίτερος, γιατί στην ουσία υποδύομαι όλους τους ανδρικούς χαρακτήρες της παράστασης, που χωρίζεται σε τέσσερα κεφάλαια. Κάθε πρόσωπο φέρει τις δικές του ιστορίες, συγκρούσεις και μυστικά, και μέσα από αυτά προσπαθώ να αναδείξω τον ποιητικό ρεαλισμό του Λόρκα – την αλήθεια της καθημερινότητας μέσα από ένα ποιητικό φίλτρο. Είναι μια πρόκληση να κρατήσω ζωντανό το μυστήριο κάθε χαρακτήρα και να το μεταφέρω στον θεατή με αυθεντικότητα.

Υπάρχει κάποιο στοιχείο στον χαρακτήρα που υποδύεσαι που το βρίσκεις κοντά σε σένα;

Βρίσκω κάποια στοιχεία του χαρακτήρα που μου είναι οικεία, κυρίως στον τρόπο που αντιμετωπίζει τις καταστάσεις και τα συναισθήματά του. Προσπαθώ να τα κατανοήσω και να τα αποδώσω όσο πιο αληθινά μπορώ στη σκηνή. Άλλα μου είναι τελείως ξένα και αυτά μου φαίνονται πιο ενδιαφέροντα στην απόδοση.

Οι “Γυναίκες από Δίκταμο” δεν είναι απλώς μια διασκευή. Είναι ένας διάλογος με την ποίηση του Λόρκα.

Τι ήταν το πιο δύσκολο που αντιμετώπισες κατά την προετοιμασία;

Το πιο δύσκολο ήταν να κατανοήσω σε βάθος τον χαρακτήρα μου και να μπορώ να εκφράσω τα συναισθήματά του με αυθεντικότητα. Κάθε πρόβα με αναγκάζει να δουλέψω πάνω σε πράγματα που δεν είχα φανταστεί, αλλά αυτή η διαδικασία είναι που με βοηθάει να εξελίσσομαι.

Υπάρχει κάποια σκηνή που σε αγγίζει περισσότερο;

Υπάρχουν σκηνές που με αγγίζουν και με σοκάρουν κυρίως αυτές που αναδεικνύουν τις προσωπικές συγκρούσεις και τα συναισθήματα των χαρακτήρων. Κάθε φορά, προσπαθώ να μπω στη θέση τους και να ζήσω την ιστορία τους όσο πιο αληθινά μπορώ.

Κάθε πρόβα είναι ένα μικρό μάθημα για το πώς να γίνω πιο συνειδητός και καλύτερος στην επικοινωνία με τους άλλους

Αν έπρεπε να περιγράψεις την παράσταση με τρεις λέξεις, ποιες θα ήταν;

Συγκινητική, αληθινή, δυνατή.

Προσωπική Σχέση με το Θέατρο

Ποια ήταν η πρώτη θεατρική παράσταση που σε έκανε να αγαπήσεις το θέατρο;

Θυμάμαι να βλέπω μια παράσταση όταν ήμουν παιδί -με το σχολείο-  και να μένω άφωνος. Δεν θυμάμαι πια τον τίτλο, ηταν παιδική παράσταση, αλλά θυμάμαι το πώς με έκανε να νιώσω – σαν να άνοιξε μπροστά μου ένας ολόκληρος κόσμος που ήθελα να εξερευνήσω. Παιδικά και ανώριμα σκέφτηκα τότε ότι κάποια μέρα θα το κάνω κι εγώ κι ας μην είχα καμία ιδέα τι με περιμένει.

Αν δεν ήσουν στη σκηνή, θα ήσουν στο κοινό; Είσαι θεατής θεάτρου;

Σίγουρα θα ήμουν στο κοινό, γιατί αγαπώ να βλέπω θέατρο. Κάθε φορά που παρακολουθώ μια παράσταση, ακόμα και τώρα που ανεβαίνω κι εγώ στη σκηνή, εντυπωσιάζομαι από τη δύναμη της ιστορίας και της σκηνικής παρουσίας. Ίσως να ζηλεύω πια, γιατί τώρα καταλαβαίνω πόσο μεγάλη χαρά δίνει η ίδια η σκηνή και ο ρόλος.

Ποιον ρόλο από το παγκόσμιο θέατρο θα ήθελες κάποια στιγμή να παίξεις;

Δεν έχω ακόμα σίγουρες φιλοδοξίες, γιατί μόλις ξεκινάω και δεν ξέρω καν αν θα έχω μέλλον ως επαγγελματίας. Παρ’ όλα αυτά, υπάρχουν ρόλοι που με γοητεύουν και θα ήθελα κάποια στιγμή να δοκιμάσω, χαρακτήρες με βάθος και συγκρουόμενες προσωπικότητες. Για μένα το ζητούμενο δεν είναι τόσο ένας συγκεκριμένος ρόλος, αλλά η ευκαιρία να μάθω, να εξελιχθώ και να καταλάβω καλύτερα τι σημαίνει να είσαι ηθοποιός.

Για μένα το να βρίσκομαι στη σκηνή είναι πάνω απ’ όλα μια εμπειρία μάθησης και προσωπικής εξέλιξης

Πώς σε αλλάζει σαν άνθρωπο η υποκριτική;

Η υποκριτική με κάνει πιο παρατηρητικό και υπομονετικό. Μου δίνει την ευκαιρία να κατανοώ καλύτερα τους ανθρώπους και τις ιστορίες τους, αλλά και να ανακαλύπτω πτυχές του εαυτού μου που είτε δεν ήξερα είτε δεν προέβαλα . Κάθε πρόβα είναι για μένα ένα μικρό μάθημα για το πώς να γίνω πιο συνειδητός και καλύτερος στην επικοινωνία με τους άλλους.

Πιο Urban & Προσωπικές Ματιές

Τι μουσική ακούς πριν από τις πρόβες για να μπεις στο mood;

Δεν έχω συγκεκριμένη μουσική, ακούω ό,τι με αγγίζει εκείνη τη στιγμή. Κάποιες φορές κάτι ήρεμο για συγκέντρωση, άλλες φορές πιο δυναμικό για να μπω στην ενέργεια του ρόλου.

Έχεις κάποιο δικό σου «τελετουργικό» πριν ανέβεις στη σκηνή;

Δεν έχω κάποιο τελετουργικό, πως θα μπορούσα άλλωστε μιας και δεν έχω κάνει άλλη επαγγελματική παράσταση. Κάθε πρόβα είναι για μένα μια νέα εμπειρία και προσπαθώ να βρω τι λειτουργεί καλύτερα πριν ανέβω στη σκηνή.

Αν έπρεπε να εξηγήσεις σε κάποιον γιατί να έρθει να δει τις «Γυναίκες από Δίκταμο», τι θα του έλεγες;

Θα του έλεγα ότι πρόκειται για μια παράσταση με δυνατές ιστορίες γυναικών, που συγκινούν και προβληματίζουν. Είναι μια ευκαιρία να δει κανείς πώς η σκηνή μπορεί να ζωντανέψει συναισθήματα και καταστάσεις που αφορούν τον καθέναν και να προβληματιστεί. Για μένα, είναι ευκαιρία να συμμετέχω σε αυτή την προσπάθεια και θα χαρώ να τη μοιραστώ με το κοινό που θα αποφασίσει να μας τιμήσει με την παρουσία του.

Πώς φαντάζεσαι τον εαυτό σου μετά από αυτή την πρώτη εμπειρία;

Μετά από αυτή την πρώτη εμπειρία, με φαντάζομαι πιο συνειδητοποιημένο για τον εαυτό μου πάνω στη σκηνή και τις δυνατότητές μου. Κάθε πρόβα και κάθε παράσταση είναι για μένα ένα μάθημα, και ελπίζω να μπορώ να συνεχίσω να μαθαίνω και να εξελίσσομαι ως άνθρωπος και ως ηθοποιός.

Ποιο είναι το πιο μεγάλο σου όνειρο για το μέλλον στο θέατρο;

Το μεγαλύτερό μου όνειρο είναι να συνεχίσω να μαθαίνω και να εξελίσσομαι ως ηθοποιός, ακόμα και αν γνωρίζω πόσο απαιτητικός και αβέβαιος είναι ο χώρος του θεάτρου. Δεν ψάχνω εύκολες διαδρομές· με ενδιαφέρει να δουλεύω σκληρά, να βελτιώνομαι συνεχώς και να κατακτώ μικρούς στόχους που με φέρνουν πιο κοντά στο να γίνω καλύτερος σε κάθε ρόλο.

Η φωτογραφία, όπως και το θέατρο, είναι τρόπος να βρίσκεις χαρά και ομορφιά στην καθημερινότητα, ακόμα και στις πιο μικρές στιγμές

Ποια είναι η σχέση σου με τη φωτογραφία και σου αρέσει να φωτογραφίζεις

Η φωτογραφία είναι για μένα τρόπος να κρατάω μικρές στιγμές που με κάνουν να χαμογελάω και να θυμάμαι. Νομίζω ότι ταιριάζει και με το πνεύμα του Urban Joy – να βρίσκεις χαρά και ομορφιά στην καθημερινότητα, ακόμα και στις πιο μικρές στιγμές.

Βρείτε τον Γιώργο Μπουλμάνο στο Instagram: geo_boul

Γιώργο σε ευχαριστούμε για την συνέντευξή σου και σου ευχομάστε καλή επιτυχία!

Βρείτε εισητήρια εδώ: more.com