Συνέντευξεις
O Γιάννης Καλύβας με ένα ποδήλατο και μια φωτογραφική ψάχνει την ομορφιά μέσα στην καθημερινότητα των άλλων

- Αρχική
- People
- Συνέντευξεις
- O Γιάννης Καλύβας με ένα ποδήλατο και μια φωτογραφική ψάχνει την ομορφιά μέσα στην καθημερινότητα των άλλων
Γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Δίστομο Βοιωτίας, αλλά απο το 2008 η Αθήνα είναι το δικό του αστικό τοπίο, το σκηνικό όπου κινείται, παρατηρεί και απαθανατίζει στιγμές. Εργάζεται ως IT Specialist σε ελληνική βιομηχανία, όμως από τις οθόνες, η πραγματική του ενασχόληση είναι η πόλη και οι ιστορίες της.
Ο τρόπος που μιλά για τη φωτογραφία δείχνει μια ευαισθησία στις λεπτομέρειες, μια αγάπη για τις αφανείς γωνιές της πόλης και μια ρομαντική διάθεση απέναντι στο αστικό τοπίο. Παράλληλα, έχει και μια παιχνιδιάρικη σχέση με το ποδήλατό του, όπως φαίνεται από τον φανταστικό διάλογο που του αποδίδει.
Flâneur, όπως θα έλεγε ο Χαραλαμπίδης στα Φτηνά Τσιγάρα συλλέκτης στιγμών που περνούν και χάνονται αν δεν τις προλάβεις. Με το ποδήλατο και τη φωτογραφική μηχανή του, περιπλανιέται στους δρόμους της Αθήνας, ψάχνοντας την ομορφιά εκεί όπου οι άλλοι βλέπουν απλώς καθημερινότητα.
Με το ποδήλατο και τη φωτογραφική μηχανή του, περιπλανιέται στους δρόμους της Αθήνας, ψάχνοντας την ομορφιά εκεί όπου οι άλλοι βλέπουν απλώς καθημερινότητα.


Πώς ξεκίνησε η αγάπη σου για το ποδήλατο και πώς μπλέχτηκε με τη φωτογραφία;
Γύρω στο 2008, όταν μετακόμισα από το Δίστομο στην Αθήνα, αγόρασα ένα ποδήλατο για να πηγαίνω στο γυμναστήριο. Σύντομα, όμως, το ποδήλατο έγινε κάτι πολύ περισσότερο από ένα απλό μέσο μετακίνησης. Ανακάλυψα το Freeday στις πρώτες του μέρες, και μέσα από αυτές τις βόλτες γεννήθηκε η ανάγκη να αποτυπώνω τις στιγμές. Έτσι, πήρα μια μικρή φωτογραφική μηχανή για να απαθανατίζω τις διαδρομές. Ήταν σχεδόν αυθόρμητο: πρώτα έμαθα να φωτογραφίζω εν κινήσει και μετά περπατώντας.
Τι σε εμπνέει περισσότερο όταν βρίσκεσαι στον δρόμο με το ποδήλατο και τη φωτογραφική σου μηχανή;
Η δυνατότητα να ανακαλύπτω την ομορφιά εκεί όπου άλλοι βλέπουν μόνο ασχήμια. Μου αρέσει να εστιάζω στις λεπτομέρειες που συχνά περνούν απαρατήρητες – μια σκιά, μια αντανάκλαση σε μια βιτρίνα, ένας μοναχικός διαβάτης. Το ποδήλατο μού δίνει την ελευθερία να κινούμαι γρήγορα, να σταματώ απότομα, να βρίσκω εκείνες τις στιγμές που αλλιώς θα χάνονταν.
Η δυνατότητα να ανακαλύπτω την ομορφιά εκεί όπου άλλοι βλέπουν μόνο ασχήμια. Μου αρέσει να εστιάζω στις λεπτομέρειες που συχνά περνούν απαρατήρητες
Ποια είναι η πιο αξέχαστη διαδρομή που έχεις κάνει με το ποδήλατο και τι απαθανάτισες εκεί;
Μια μεταμεσονύχτια βόλτα στο Σούνιο, με καλή παρέα, ατελείωτες κουβέντες στον δρόμο και τη θάλασσα να μας συντροφεύει σιωπηλά. Εκεί απαθανάτισα μία από τις πιο αγαπημένες μου φωτογραφίες, μια στιγμή που κουβαλάει όχι μόνο εικόνα, αλλά και όλη την ατμόσφαιρα αυτής της νύχτας.
Το να αποτυπώσω κάτι που δεν τραβάει εύκολα το ανθρώπινο βλέμμα
Ποια είναι η μεγαλύτερη πρόκληση στο να φωτογραφίζεις ενώ βρίσκεσαι σε κίνηση;
Το να αποτυπώσω κάτι που δεν τραβάει εύκολα το ανθρώπινο βλέμμα. Οι καθημερινές εικόνες συχνά αγνοούνται, αλλά η πρόκληση είναι να βρεις μια γωνία, ένα παιχνίδι φωτός ή μια στιγμή που θα τις κάνει να ξεχωρίσουν. Επίσης, υπάρχει η τεχνική δυσκολία: η ταχύτητα, η ισορροπία, ο συγχρονισμός. Κάθε φωτογραφία εν κινήσει είναι μια μικρή δοκιμασία.


Πώς αντιδρούν οι περαστικοί όταν σε βλέπουν να φωτογραφίζεις πάνω στο ποδήλατο;
Συνήθως με κοιτούν περίεργα. Και μόνο το ότι κάνω ποδήλατο στην Πατησίων προκαλεί βλέμματα, πόσο μάλλον όταν κρατάω και φωτογραφική μηχανή!
Τι σημαίνει για σένα η συμμετοχή στις παρασκευιάτικες βόλτες του Freeday;
Το Freeday ήταν κάτι παραπάνω από μια ποδηλατική βόλτα. Περίμενα πώς και πώς την Παρασκευή για να συναντήσω φίλους, να χαθούμε στη ροή της πόλης. Ακόμα και τώρα, χρόνια μετά, με κάποιους από αυτούς τους ανθρώπους έχουμε δυνατές φιλίες.
Το ποδήλατο σε φέρνει πιο κοντά σε αυτό που πραγματικά είναι η Αθήνα.
Πιστεύεις ότι το ποδήλατο σε φέρνει πιο κοντά στην «αυθεντική» πόλη;
Απόλυτα. Είναι το μόνο μέσο που σου προσφέρει πραγματική ελευθερία. Κινείσαι στους δρόμους σαν πεζός, αλλά με ταχύτητα. Δεν έχεις παράθυρα να σε περιορίζουν, δεν είσαι αποκομμένος από τους ήχους και τις μυρωδιές της πόλης. Το ποδήλατο σε φέρνει πιο κοντά σε αυτό που πραγματικά είναι η Αθήνα.
Πώς επιλέγεις τα σημεία που θα φωτογραφίσεις; Είναι αυθόρμητο ή προσχεδιασμένο;
Απόλυτα αυθόρμητο. Τελευταία έχω επικεντρωθεί στη φωτογραφία δρόμου, που βασίζεται ακριβώς σε αυτό: στο απρόβλεπτο, στην τυχαία συνάντηση με μια ενδιαφέρουσα στιγμή.


Αν η πόλη σου ήταν ένας καμβάς, ποιο στοιχείο της θα ήταν το πιο σημαντικό για σένα;
Οι λεπτομέρειες που συνήθως αγνοούμε οι σκιές, οι μικρές γωνιές, οι φθαρμένες πινακίδες, οι αναπάντεχες αντανακλάσεις. Η πόλη είναι γεμάτη ιστορίες που περιμένουν να ειπωθούν.
Με ενδιαφέρει ο ρομαντισμός που κρύβεται στα φώτα των δρόμων μετά τη βροχή, στις σκιές που απλώνονται στις παλιές προσόψεις
Υπάρχουν καλλιτέχνες ή φωτογράφοι που σε έχουν επηρεάσει στο έργο σου;
Edward Hopper, Peter Lindbergh, Henri Cartier-Bresson.
Πώς αντιμετωπίζεις τις στιγμές που η έμπνευση δεν έρχεται εύκολα;
Δεν πιέζομαι να φωτογραφίσω. Διαβάζω αθηναϊκή λογοτεχνία, περιπλανιέμαι. Η έμπνευση έρχεται όταν δεν την ψάχνεις.
Ποιο είναι το επόμενο project ή η επόμενη διαδρομή που θέλεις να εξερευνήσεις
Street photography στη Νέα Υόρκη, Κάποια στιγμή.


Αν μπορούσες να περιγράψεις τη σχέση σου με το ποδήλατο και τη φωτογραφία με τρεις λέξεις, ποιες θα ήταν αυτές;
Έρωτας, ελευθερία, ανακάλυψη.
Πώς αλλάζει η οπτική σου για την πόλη όταν την παρατηρείς μέσα από τον φακό
Με η χωρίς φακο την βλέπω σαν ακολουθία φωτογραφικών καρέ. Η μόνη διαφορά είναι ότι όταν έχω τη μηχανή στο χέρι τολμώ να πάω σε μέρη που άλλοι αποφεύγουν, ειδικά τη νύχτα.
Μου αρέσει να ανακαλύπτω μικρές γωνιές που έχουν ξεμείνει από μια άλλη εποχή μια παλιά ταμπέλα που ξεθωριάζει
Υπάρχει κάποιο συναίσθημα που προσπαθείς να αποτυπώσεις πιο συχνά στις φωτογραφίες σου;
Τον ρομαντισμό της πόλης. Όχι όμως τον προφανή, των τουριστικών ανοιχτών πλατειών και των καρτποσταλικών ηλιοβασιλεμάτων. Με ενδιαφέρει ο ρομαντισμός που κρύβεται στα φώτα των δρόμων μετά τη βροχή, στις σκιές που απλώνονται στις παλιές προσόψεις, στην ησυχία ενός εγκαταλελειμμένου κτηρίου που κάποτε έσφυζε από ζωή. Η Αθήνα έχει μια δική της μελαγχολική ποίηση, κι αυτό είναι που θέλω να αποτυπώσω τη σιωπηλή ομορφιά που υπάρχει ακόμα και εκεί που όλα μοιάζουν φθαρμένα.
Ποιο είναι το αγαπημένο σου σημείο στην πόλη για φωτογραφίσεις και γιατί;
Το βαθύ κέντρο και οι στοές του. Εκεί που η πόλη δεν φιλτράρεται, όπου το παλιό και το νέο συνυπάρχουν χωρίς να προσπαθούν να ταιριάξουν. Μου αρέσει να ανακαλύπτω μικρές γωνιές που έχουν ξεμείνει από μια άλλη εποχή μια παλιά ταμπέλα που ξεθωριάζει, ένα παρατημένο κατάστημα με ξεχασμένες αφίσες στη βιτρίνα, ανθρώπους που κινούνται, βιαστικούς ή αφηρημένους.
Είναι τα σημεία που δεν φωνάζουν “κοίταξέ με”.


Αν το ποδήλατο και η φωτογραφία ήταν ένας διάλογος, τι θα έλεγαν μεταξύ τους;
Χμχαχαχα σίγουρα ο παρακάτω:
–ποδήλατο: “Μπορείς, σε παρακαλώ, να σταματήσεις να με κάνεις να κοντοστέκομαι στα πιο περίεργα σημεία; Δεν είμαι τρίποδο!”
–φωτογραφία: “μπορείς, σε παρακαλώ, να μην με ταρακουνάς συνέχεια; Νομίζεις ότι είναι εύκολο να πιάσω καρέ με σένα να τραντάζεσαι πάνω σε κάθε λακκούβα;”
–ποδήλατο: “Δεν είμαι εγώ το πρόβλημα, οι δρόμοι της Αθήνας είναι!”
–Πάλι Ποδήλατο: γιατί τραβάς συνέχεια εκείνες τις σκοτεινές γωνιές; Δεν μπορούμε να πάμε σε καμιά ηλιόλουστη πλατεία;”
–Φωτογραφία: “Πφφ, βαρετό.”
Χρησιμοποιώ DSLR με 35άρη και 18-200mm φακό.
Ποιες οι δυσκολίες που αντιμετωπίζεις ως ποδηλάτης στην Αθήνα;
Η αλήθεια είναι πως με τον καιρό, έχω συνηθίσει τις ιδιαιτερότητες της πόλης και δεν με δυσκολεύει κάτι ιδιαίτερα – εκτός από το κλείδωμα και το παρκάρισμα. Για έναν νέο ποδηλάτη, όμως η κατάσταση είναι διαφορετική. Οι δρόμοι δεν είναι πάντα φιλικοί, οι οδηγοί συχνά δεν σε υπολογίζουν, και υπάρχει πάντα ο φόβος για την ασφάλειά σου, ειδικά τις πρώτες φορές που κινείσαι μέσα στην κίνηση.


Με τι εξοπλισμό φωτογραφίζεις; Προτιμάς ψηφιακή ή αναλογική φωτογραφική μηχανή; Υπάρχει κάποιος φακός που χρησιμοποιείς πιο συχνά; Και ποιο αξεσουάρ θεωρείς απολύτως απαραίτητο στις ποδηλατικές σου διαδρομές;
Χρησιμοποιώ DSLR με 35άρη και 18-200mm φακό. Οπωσδήποτε χρειάζομαι φώτα για το ποδήλατο, μια σαμπρέλα και εργαλεία για βλάβες – γιατί ποτέ δεν ξέρεις τι θα συμβεί στη διαδρομή.
Γιάννη ευχαριστούμε για την πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη, ευχόμαστε αμέτρητες διαδρομές με το ποδηλατό σου και την φωτογραφική σου και να μας χαρίζεις μοναδικές φωτογραφικές ιστορίες!
Βρείτε τον στο Instagram: johncalivas
Βρείτε τον στο Facebook: John Calivas







