Στη συνέντευξη που ακολουθεί, μιλάει για την διαδρομή του στην φωτογραφία την εμπνευσή του, το προσωπικό του στυλ και πολλά άλλα ενδιαφέροντα για την τέχνη της φωτογραφία δρόμου.

Πώς ξεκίνησες τη διαδρομή σου στη φωτογραφία δρόμου; Υπήρξε κάποια στιγμή-κλειδί που σε ώθησε προς αυτή την κατεύθυνση;

Μου επιτρέπεις να πάω λίγο πίσω στον χρόνο για να βάλω σε μια σειρά τις σκέψεις μου; Σου υπόσχομαι πως στις υπόλοιπες απαντήσεις μου θα είμαι πιο φειδωλός.

Σαν παιδί, θυμάμαι αρκετές ασπρόμαυρες φωτογραφίες να υπάρχουν στο σπίτι μου, κάποιες τις θυμάμαι ξεκάθαρα ακόμη και σήμερα, παρόλο που μπορεί να έχω να τις δω πάνω από 35 χρόνια. Κυρίως πορτραίτα που είχε τραβήξει ο πατέρας μου, αλλά μου έκαναν ιδιαίτερη εντύπωση γιατί δεν έμοιαζαν με τις φωτογραφίες που έβλεπα γύρω μου, π.χ. σε οικογενειακά άλμπουμ. Πάνω σε ένα ράφι, υπήρχε και μια Canonflex που με στοίχειωνε, γιατί ήταν σαν το ιερό δισκοπότηρο, δεν επιτρεπόταν να την αγγίξει κανείς.

Ξέρεις, στην επαρχία των ’80s και ’90s δεν είχαμε και πολύ εύκολη πρόσβαση στην πληροφορία. Μόνο κρατικά κανάλια βλέπαμε, βιντεοκασέτες στα διαλείμματα από τις αλάνες και κινηματογράφο στη χάση και στη φέξη, όταν τύχαινε να πάμε εκδρομή σε καμιά μεγαλύτερη γειτονική πόλη. Ήταν μεγάλη υπόθεση για εμάς. Το παιδικό μου μυαλό, πολύ απλοϊκά, συνέδεε τις εικόνες του κινηματογράφου με τις φωτογραφίες του πατέρα μου. Αυτά τα δύο ήταν ό,τι πιο κοντινό για εμένα και η λατρεία μου για τον κινηματογράφο ψήλωσε ακόμη περισσότερο τον μύθο που έχτιζα για τη φωτογραφία.

Από τα δεκαεπτά μου, όταν έφυγα για σπουδές (γιατί δεν με χωρούσε άλλο ο τόπος βασικά), περισσότερο ήμουν στους δρόμους των πόλεων και στα τρένα που τις ένωναν. Κι ας μην φωτογράφιζα ακόμη με μηχανή… έμαθα να βλέπω. Κάπου στις αρχές των ’00s πήγα Θεσσαλονίκη. Για μια βόλτα αρχικά, αλλά τελικά έμεινα 25 χρόνια. Τότε ήταν που είπα στον πατέρα μου: “Στείλε μου επιτέλους το ιερό δισκοπότηρο. Θέλω να σου στείλω πίσω κάποιες δικές μου εικόνες”.

Θυμάσαι την πρώτη σου φωτογραφία που πραγματικά σε έκανε να νιώσεις ότι «αυτό είναι»;

Η αλήθεια είναι ότι δεν μπορώ να θυμηθώ ποια ήταν η πρώτη-πρώτη φωτογραφία που με έκανε να αισθανθώ πως εδώ υπάρχει κάτι. Θυμάμαι, όμως, έντονα μια βόλτα στην Αθήνα. Σε κάποια στάση του μετρό υπήρχε ένα άγαλμα. Το πόδι του αγάλματος ήταν πολύ μεγαλύτερο από αυτό ενός ανθρώπου. Κάτι παιδιά που χαζολογούσαν έβγαλαν ένα παπούτσι και το ακούμπησαν δίπλα στο πόδι του αγάλματος.

Τι τυχερός να είμαι ακριβώς εκεί, εκείνη τη στιγμή!

Θυμάμαι την ανυπομονησία μου να τελειώσει το φιλμ, μόνο και μόνο για να εμφανίσω αυτή τη συγκεκριμένη εικόνα. Από τα 36 κλικ, αυτό το ένα ήταν λες και είχε τον δικό του ήχο.

Ίσως να μιλήσω για τα στοιχεία που με τραβάνε: τα γεωμετρικά, αποστασιοποιημένα κάδρα, το φυσικό φως, τα ατμοσφαιρικά χρώματα που παραμένουν γήινα και ποτέ υπερβολικά.

Από πού αντλείς έμπνευση για τις φωτογραφίες σου; Υπάρχουν συγκεκριμένοι φωτογράφοι, ταινίες ή άλλες μορφές τέχνης που σε έχουν επηρεάσει;

Υπάρχουν εκατοντάδες φωτογράφοι που αγαπώ και άλλοι τόσοι κινηματογραφιστές που λατρεύω. Ο Larrain, o Depardon, o Koudelka, o Οικονομόπουλος – τυχαία η σειρά, θαυμαστό το φωτογραφικό έργο τους.

Αν πιάσω και τον κινηματογράφο, δεν θα πάμε ποτέ στην επόμενη ερώτηση. Να μιλήσω για μετά το 2000; Ceylan; Östlund; Malick; Δεν ξέρω ποιον να πρωτοπώ.

Ίσως να μιλήσω για τα στοιχεία που με τραβάνε: τα γεωμετρικά, αποστασιοποιημένα κάδρα, το φυσικό φως, τα ατμοσφαιρικά χρώματα που παραμένουν γήινα και ποτέ υπερβολικά.

Όλες αυτές οι εικόνες που μας έχουν χαρίσει αυτοί οι ξεχωριστοί άνθρωποι πιστεύω πως χαράσσονται κάπου μέσα μας. Μας οδηγούν υποσυνείδητα κάθε φορά που σηκώνουμε τη μηχανή. Δεν τους σκεφτόμαστε εκείνη τη στιγμή, αλλά σίγουρα η προσφορά τους διαμορφώνει την αισθητική μας και ωθεί τα όρια της φαντασίας μας.

Υπάρχουν εκατοντάδες φωτογράφοι που αγαπώ και άλλοι τόσοι κινηματογραφιστές που λατρεύω. Ο Larrain, o Depardon, o Koudelka, o Οικονομόπουλος – τυχαία η σειρά, θαυμαστό το φωτογραφικό έργο τους.

Πώς θα περιέγραφες το προσωπικό σου στυλ στη street photography; Τι είναι αυτό που θέλεις να αποτυπώσεις στον θεατή;

Δύσκολη ερώτηση. Δεν έχω πει ποτέ στον εαυτό μου ότι «σήμερα θα κάνω street photography». Καταλαβαίνω πως οι ταμπέλες είναι χρήσιμες για να καθοδηγήσουν τον θεατή σε γνώριμα μονοπάτια, αλλά για μένα, που είμαι πίσω από την κάμερα, θα ήταν απλώς ένας περιορισμός. Και η αλήθεια είναι πως δεν μου αρέσουν και πολύ – θα καταλάβεις το γιατί.

Όταν φωτογραφίζω για μένα, όταν βγαίνω στους δρόμους, το κάνω πρωτίστως για να αποσυμφορηθώ από την καθημερινότητα. Είναι ο δικός μου ψυχολόγος, το φυσικό αγχολυτικό μου. Και αυτή η συναισθηματική φόρτιση ή η ψυχολογία που με κατακλύζει, βγαίνει στις φωτογραφίες μου – σχεδόν πάντα, χωρίς να το επιδιώκω.

Ξέρεις, αν βάλεις 1000 φωτογράφους στον ίδιο δρόμο, θα δημιουργήσουν 1000 εντελώς διαφορετικές εικόνες. Και όλες θα είναι, με κάποιο τρόπο, ένας καθρέφτης του ποιοι είναι. Αυτό το καθρέφτισμα προσπαθώ να το ενισχύσω. Γιατί κάθε φορά που καταφέρνω να εκτεθώ μέσα από τις εικόνες μου, νιώθω ότι ελαφραίνω.

Μου αρέσει όταν οι φωτογραφίες μου καταφέρνουν να παραποιούν τη στείρα πραγματικότητα. Να την ανασχηματίζουν. Να τη μεταμορφώνουν σε κάτι που δεν βλέπεις, αλλά νιώθεις.

Σήμερα φωτογραφίζω αποκλειστικά με ψηφιακές μηχανές. Συνήθως με έναν 35άρη στον δρόμο και πιο σπάνια, με ένα 85mm 

Θεωρείς ότι η πόλη στην οποία φωτογραφίζεις επηρεάζει τον τρόπο που βλέπεις και απαθανατίζεις στιγμές;

Περισσότερο θα έλεγα ότι η χώρα μου έχει μαυρίσει τον αμφιβληστροειδή.

Στα σοβαρά τώρα, πιστεύω πως το μέρος που ζεις αγγίζει μόνο επιφανειακά τον τρόπο που βλέπεις. Αυτό που πραγματικά είσαι, το πώς νιώθεις και πώς θα το εκφράσεις δεν εξαρτάται από την τοποθεσία.

Υπήρξε μια περίοδος που δεν μπορούσα να φωτογραφίσω στη Θεσσαλονίκη – σαν να είχα σταματήσει να βλέπω εικόνες γύρω μου. Έψαχνα δικαιολογίες, ήθελα να ταξιδέψω, να αλλάξω σκηνικό, πιστεύοντας πως αυτό θα με ξαναέβαζε σε ροή.

Τώρα, όταν κοιτάζω φωτογραφίες μου από εκείνη την εποχή, ακόμα και από ταξίδια εκτός Ελλάδας, συνειδητοποιώ κάτι παράδοξο: καμία τους δεν «φωνάζει» το μέρος όπου τραβήχτηκε. Θα μπορούσε να είναι μια στιγμή στη γειτονιά μου, αλλά και αυτό είναι το σημαντικότερο, εξακολουθεί να συστήνεται με το όνομά μου.

Ποιον εξοπλισμό χρησιμοποιείς περισσότερο; Είσαι λάτρης του ψηφιακού ή του φιλμ;

Ξεκίνησα με το φιλμ. Αγαπώ τα χρώματά του και τη συνολική αισθητική του. Μπορεί να το εγκατέλειψα νωρίς, αλλά δεν το ξέχασα ποτέ.

Σήμερα φωτογραφίζω αποκλειστικά με ψηφιακές μηχανές. Συνήθως με έναν 35άρη στον δρόμο και πιο σπάνια, με ένα 85mm όταν δεν έχω πολλή όρεξη να πλησιάζω ανθρώπους.

Η αλήθεια είναι πως με εκνευρίζει αυτή η αποστειρωμένη, κοφτερή αποτύπωση που «φωνάζει» digital. Γι’ αυτό προσπαθώ να την «χαλάσω» με κάθε τρόπο.

Προτιμάς έγχρωμες ή ασπρόμαυρες λήψεις; Τι καθορίζει την επιλογή σου;

Πλέον προτιμώ ξεκάθαρα τις έγχρωμες φωτογραφίες, γιατί μου δίνουν τη δυνατότητα να διαμορφώσω την ατμόσφαιρα που επιθυμώ. Παρ’ όλα αυτά, όταν φωτογραφίζω στον δρόμο, το κάνω πάντα σε ασπρόμαυρο. Αυτό με βοηθάει να εστιάσω καλύτερα στο φως και τις σκιές, αλλά και να διατηρήσω το κάδρο μου όσο πιο απλό γίνεται, κάτι που πάντα επιδιώκω.

Πλέον προτιμώ ξεκάθαρα τις έγχρωμες φωτογραφίες, γιατί μου δίνουν τη δυνατότητα να διαμορφώσω την ατμόσφαιρα που επιθυμώ. 

Ποια τεχνική ή κόλπο θεωρείς απαραίτητο για κάποιον που θέλει να τραβήξει δυνατές φωτογραφίες δρόμου;

Εμένα με βοηθούν πολύ τα άνετα παπούτσια και η καλή μουσική. Κάνω και κάποια άλλα κόλπα κατά καιρούς όμως.

Ξέρεις τι μου έκανε αρχικά η μετάβαση από το φιλμ στο ψηφιακό; Σχεδόν μου κατέστρεψε το κάδρο, γιατί μου έδωσε αυτή την επιπολαιότητα των πολλών κλικ. Αυτό προσπαθώ ακόμη και σήμερα να το αποβάλω ή, ακόμα καλύτερα, να το εκμεταλλευτώ.

Κάποια από τα αγαπημένα μου καρέ προήλθαν με αυτόν τον τρόπο: επιλέγω προσεκτικά το κάδρο μου και περιμένω. Μένω εκεί για 3-4 τραγούδια, μέχρι το θέμα να μπει μέσα όπως το θέλω εγώ.

Πόσο σημαντική είναι η επεξεργασία στη δουλειά σου; Χρησιμοποιείς κάποιο συγκεκριμένο λογισμικό ή προτιμάς να κρατάς τις εικόνες όσο πιο «αγνές» γίνεται;

Μου αρέσει πολύ η επεξεργασία και τη χρησιμοποιώ από πάντα. Ακόμα και στον σκοτεινό θάλαμο επεξεργασία κάνεις, απλά με πολύ μεγαλύτερη δυσκολία.

Σήμερα χρησιμοποιώ το Lightroom. Η ευκολία των σύγχρονων λογισμικών φέρνει μια μόνο δυσκολία: πώς θα κρατήσεις τις εικόνες σου «αγνές», ακόμα και μετά την επεξεργασία τους.

Τι είναι αυτό που κάνει ένα πορτραίτο δρόμου πραγματικά δυνατό; Η έκφραση, το φως ή η ιστορία πίσω από το άτομο;

Σίγουρα μια ιδιαίτερη φυσιογνωμία, ένα ξεχωριστό στυλ, μια δυνατή έκφραση είναι στοιχεία που από μόνα τους μπορούν να σε μαγνητίσουν. Αλλά η αλληλεπίδραση του ατόμου με το περιβάλλον είναι ακόμα πιο ουσιαστική.

Και φυσικά, το φως. Όλα είναι φως. Και δυστυχώς, αυτό διαρκεί μόνο μια στιγμή, την επόμενη τίποτα δεν είναι ίδιο.

Την ιστορία πίσω από το άτομο σχεδόν ποτέ δεν την γνωρίζω. Κάποιες φορές την φτιάχνω εγώ, όπως θέλω. Και είναι πολύ πιθανό να μην έχει καμία σχέση με την πραγματικότητά του.

Προτιμάς αυθόρμητα ή στημένα πορτραίτα; Ζητάς την άδεια των ανθρώπων ή τους φωτογραφίζεις διακριτικά;

Δεν στήνω ποτέ πορτραίτα στον δρόμο ούτε ζητάω άδεια. Απλά φωτογραφίζω, αλλά πάντα με σεβασμό, δεν θα ήθελα ποτέ η εικόνα μου να γίνει προσβλητική για το άτομο που απαθανατίζω.

Το φόντο είναι εξίσου σημαντικό με το ίδιο το θέμα. Θέλω να ενσωματώνω στοιχεία της πόλης ώστε να δώσω δυναμισμό και αφήγηση στην εικόνα. 

Πώς προσεγγίζεις αγνώστους για να τους φωτογραφίσεις; Υπάρχει κάποια στρατηγική που λειτουργεί καλύτερα;

Δεν το βλέπω ως «στρατηγική». Δεν νιώθω ότι κάνω κάτι που δεν πρέπει. Ένα χαμόγελο συνήθως είναι αρκετό για να μην είσαι πια άγνωστος.

Έχει υπάρξει στιγμή που κάποιος αρνήθηκε να φωτογραφηθεί; Πώς το διαχειρίστηκες;

Φυσικά. Δεν αρκεί σε όλους ένα χαμόγελο. Αν έχω ήδη τραβήξει τη φωτογραφία, τους τη δείχνω, συστήνομαι και ρωτάω αν θέλουν να τη διαγράψω. Ευτυχώς, δεν μου έτυχε παλιότερα, όταν φωτογράφιζα με φιλμ… θα έπρεπε να τρέχω!

Υπάρχουν συγκεκριμένοι τύποι ανθρώπων που σε ελκύουν περισσότερο ως θέμα για τα πορτραίτα σου;

Δεν έχω κάποιο συγκεκριμένο «τύπο» ανθρώπου που αναζητώ. Μπορεί να με τραβήξει το πρόσωπό τους, τα ρούχα τους, ένα αξεσουάρ, ένα χρώμα. Τις περισσότερες φορές, όμως, είναι ο τρόπος που στέκονται στον χώρο, η αλληλεπίδρασή τους με το περιβάλλον και τους γύρω τους.

Τι ρόλο παίζει το background σε ένα πορτραίτο δρόμου; Προτιμάς ουδέτερα φόντα ή να ενσωματώνεις στοιχεία της πόλης;

Το φόντο είναι εξίσου σημαντικό με το ίδιο το θέμα. Θέλω να ενσωματώνω στοιχεία της πόλης ώστε να δώσω δυναμισμό και αφήγηση στην εικόνα. Μερικές φορές, το περιβάλλον είναι τόσο έντονο που μπορεί να «κλέψει» λίγη από την προσοχή του θεατή, αλλά αυτό δεν με ενοχλεί, αντίθετα, μπορεί να προσθέσει κάτι στη συνολική ιστορία της φωτογραφίας. Από την άλλη, αποφεύγω τις υπερφορτωμένες εικόνες. Θέλω οι φωτογραφίες μου να έχουν καθαρή σύνθεση, να είναι όσο το δυνατόν πιο απλές και άμεσες. Αυτές είναι που χαράζονται στη μνήμη και τις θυμάσαι για χρόνια.

Για μένα, μια εξαιρετική φωτογραφία, γενικά, όχι μόνο στη φωτογραφία δρόμου, είναι αυτή που αρκεί μια ματιά για να διηγηθεί την ιστορία της. 

Υπάρχει κάποιο μέρος ή στιγμή της ημέρας που προτιμάς για φωτογράφιση;

Φωτογραφίζω στον δρόμο μόνο στον ελεύθερο χρόνο μου και αυτός δεν είναι άφθονος εδώ και πολλά χρόνια. Άρα, το γεγονός ότι βγαίνω για να φωτογραφίσω είναι σημαντικό από μόνο του. Μπορεί να περπατήσω στην παραλία με συννεφιά, ψιλόβροχο ή ακόμη και ομίχλη και να βρω έτοιμη την ατμόσφαιρα. Άλλες φορές, όταν ο ήλιος κατεβαίνει, μπορεί να χαθώ σε στενά κυνηγώντας σκιές. Το σημαντικό είναι να κερδίζεις πίσω λίγο χρόνο από τους κλέφτες του χρόνου.

Τι πιστεύεις ότι ξεχωρίζει μια καλή φωτογραφία δρόμου από μια εξαιρετική;

Για μένα, μια εξαιρετική φωτογραφία, γενικά, όχι μόνο στη φωτογραφία δρόμου, είναι αυτή που αρκεί μια ματιά για να διηγηθεί την ιστορία της. Είναι τόσο απλή που δεν μπορώ να δικαιολογήσω στον εαυτό μου γιατί συνεχίζω να την κοιτάζω, αφού έτσι κι αλλιώς θα τη θυμάμαι για πάντα.

Μια εξαιρετική φωτογραφία δεν σε προκαλεί να την αποκωδικοποιήσεις. Σε διατάζει να την αισθανθείς. Πολλές εικόνες είναι ευφυείς αλλά όχι αφοπλιστικές, εντυπωσιακές αλλά όχι διαχρονικές. Έχουν στυλ, αλλά όχι πάντα βαρύτητα. Οι μεγάλοι δάσκαλοι της φωτογραφίας ήξεραν πότε ακριβώς να πατήσουν το κλικ, σαν να αντιλαμβάνονταν το παρόν με την ίδια καθαρότητα που εμείς αντιλαμβανόμαστε το παρελθόν.

Σήμερα μπορούμε να τραβήξουμε άπειρες εικόνες. Αλλά μπορούμε να περιμένουμε; Μπορούμε να νιώσουμε εκείνο το ρίγος όταν η πραγματικότητα ευθυγραμμίζεται τέλεια μέσα στο σκόπευτρο, χωρίς την ασφάλεια του delete;

Θεωρείς ότι η street photography είναι περισσότερο θέμα στιγμής ή προετοιμασίας;

Δεν μπορώ να στραφώ περισσότερο προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση. Έχω πάρει κάποιες ιδιαίτερες εικόνες μετά από προετοιμασία… εξοπλισμός, ρυθμίσεις, συγκεκριμένη ώρα, προσεκτικό κάδρο και αναμονή της σωστής στιγμής. Έχω όμως και άλλες τόσες που τις τράβηξα με f/8 και manual εστίαση στα 4-5 μέτρα, χωρίς να σκεφτώ πάνω από ένα δευτερόλεπτο. Και τα δύο έχουν την ομορφιά τους.

Αν η στιγμή είναι τώρα και δεν πρόκειται να επαναληφθεί, πάρ’ την όπως είναι, παρά να μην την έχεις καθόλου.

Πιστεύεις ότι η σημερινή εποχή των social media επηρεάζει το πώς βλέπουμε τη φωτογραφία δρόμου;

Τα social media δημιουργούν τάσεις και μας επηρεάζουν σε διάφορους τομείς της ζωής μας, η φωτογραφία δεν αποτελεί εξαίρεση. Πολλοί μιμούνται ό,τι βλέπουν και το αποτέλεσμα είναι να κατακλυζόμαστε από χαμηλής ποιότητας περιεχόμενο. Αν ο δημιουργός δεν εκφράζει τον εαυτό του μέσα από αυτό που κάνει, αλλά προσπαθεί να ακολουθήσει μια τάση που δεν τον χαρακτηρίζει, το αποτέλεσμα φαίνεται αδύναμο.

Υπάρχουν φυσικά και θετικά στοιχεία. Μπορούμε να μάθουμε, να εξελιχθούμε, να βελτιώσουμε τη δουλειά μας. Το σημαντικό είναι να μην ξεχνάμε ποιοι είμαστε και τι πραγματικά μας αντιπροσωπεύει.

Ποια είναι η πιο σημαντική συμβουλή που θα έδινες σε κάποιον που θέλει να ασχοληθεί σοβαρά με τη φωτογραφία δρόμου;

Δεν είμαι σίγουρα ο κατάλληλος άνθρωπος για να το απαντήσω αυτό. Δεν νομίζω ότι έχω ασχοληθεί σοβαρά ούτε ο ίδιος.

Κάθε σοβαρή ενασχόληση απαιτεί πλήρη προσήλωση. Οι προτεραιότητές μου, ευτυχώς ή δυστυχώς, είναι διαφορετικές. Η βιωσιμότητά μου εξαρτάται από τη φωτογραφία, αλλά όχι από τη φωτογραφία δρόμου.

Δεν έχει σημασία ο εξοπλισμός. Βρείτε κάτι που σας βολεύει, μάθετε να το χρησιμοποιείτε καλά, φέρτε το στα μέτρα σας και φωτογραφίστε.

Υπάρχει κάποιο λάθος που έκανες στην αρχή και θα ήθελες να προειδοποιήσεις τους νέους φωτογράφους να αποφύγουν;

Φωτογράφιζα λίγο και επεξεργαζόμουν υπερβολικά. Αυτό είναι κάτι που αντέστρεψα με τα χρόνια.Επίσης, πλέον δεν ψάχνω αφορμές για να φωτογραφίσω, έμαθα να βλέπω εικόνες παντού, ακόμα και στα πιο απλά και καθημερινά.

Στην αρχή, πέρασα κι εγώ φάσεις όπου κυνηγούσα τον καινούργιο εξοπλισμό. Σήμερα ξέρω ότι δεν έχει καμία σημασία. Έχω κάποιες από τις πιο αγαπημένες μου φωτογραφίες τραβηγμένες με ελαττωματική φιλμάτη μηχανή ή ακόμα και με μια compact που σήμερα δεν θα την είχαμε ούτε για παιχνίδι.

Δεν έχει σημασία ο εξοπλισμός. Βρείτε κάτι που σας βολεύει, μάθετε να το χρησιμοποιείτε καλά, φέρτε το στα μέτρα σας και φωτογραφίστε.

Γι’ αυτό, η συμβουλή μου θα ήταν: βρες το είδος που σε εκφράζει, τον εξοπλισμό που σου ταιριάζει, τα χρώματα και την επεξεργασία που “φωνάζουν” εσένα και κράτησέ τα με νύχια και με δόντια.

Πώς μπορεί ένας φωτογράφος να αναπτύξει το προσωπικό του στυλ χωρίς να επηρεάζεται υπερβολικά από τις τάσεις;

Η αλήθεια είναι ότι είναι πολύ δύσκολο. Έχω περάσει από εκατοντάδες αλλαγές όλα αυτά τα χρόνια, αλλά όχι επειδή ακολουθούσα τάσεις. Εξελισσόμαστε συνεχώς, μαθαίνουμε από τα λάθη μας και από όσους είναι καλύτεροι από εμάς.

Αν ασχοληθείς με ένα συγκεκριμένο είδος φωτογραφίας και το εμβαθύνεις, είναι πιο εύκολο να διατηρήσεις ένα προσωπικό ύφος. Αυτό είναι και το μεγαλύτερο πρόβλημα για μένα: δεν έχω συνοχή στο έργο μου. Αγαπώ τον δρόμο, αλλά και τα πορτραίτα, αφθόρμητα και μη. Ζηλεύω και τα τοπία.

Και όταν η δουλειά σου σε υποχρεώνει να φωτογραφίζεις και άλλα είδη, η προσωπική σου αισθητική αναγκαστικά επηρεάζεται. Γι’ αυτό, η συμβουλή μου θα ήταν: βρες το είδος που σε εκφράζει, τον εξοπλισμό που σου ταιριάζει, τα χρώματα και την επεξεργασία που “φωνάζουν” εσένα και κράτησέ τα με νύχια και με δόντια.

Αν μπορούσες να δώσεις μία μόνο συμβουλή για το τι κάνει μια φωτογραφία πραγματικά αξέχαστη, ποια θα ήταν αυτή;

Αν το ήξερα, θα τραβούσα μόνο τέτοιες. Αυτό που ξεχωρίζει στο δικό μου μυαλό είναι η απλότητα και το άμεσο μήνυμα. Όσο πιο δυνατό το μήνυμα, τόσο πιο αξιομνημόνευτη η εικόνα.

Σε ευχαριστούμε Άγγελε για τα όσα ενδιαφέροντα μας είπες για τον υπέροχο κόσμο της φωτογραφίας.

Social Media
Βρείτε τον στο Instagram: angelos_karydas
Βρείτε τον στο Facebook: Angelos Karydas Photography